Muzikant-'Bio'

Geert studeerde muziek in de academie van Sint-Niklaas. Hij volgde muziektheorie, samenspel, kamermuziek en instrument, tot en met de hogere graad. Als instrument kwam (uiteraard) de klarinet op de eerste plaats, maar ook op blokfluit werd ernstig gestudeerd én geconcerteerd en hij heeft ook een aantal jaar les gehad om zich het pianoklavier eigen te maken.

Dankzij fluitist-leerkracht Jozef Wauters, toenmalig kapelmeester, kreeg Geert de kans om bij de ‘kliek’ van de muziekkapel van de Belgische Marine zijn militaire dienstplicht te vervullen. Matroos-milicien Van Bossche leerde er roffelen als de beste en speelde als tamboer op vele binnen- en buitenlandse reizen met de muziekkapel.

Zoals zovele andere muzikanten kon je Geert dus wel degelijk “klassiek geschoold” noemen. Dat vertaalt zich ook in de ensembles waar Geert zijn kennis en kunde in het begin ten dienste stelde. Verschillende harmonieën en big bands hadden met hem een uitstekend solo klarinettist, met een vaste stek of soms als tijdelijke invaller. Zijn engagement en muzikaliteit leidden er ook toe dat hij op verschillende plaatsen gevraagd werd om te dirigeren en om muzieklessen te geven.

Hij gaf jarenlang muziekinitiatie, muziektheorie en vooral klarinet- en saxofoonles. Dirigeren leerde hij in de eerste plaats in zijn eigen vereniging, als plaatsvervanger van de vaste dirigent. Maar ook verschillende andere orkesten lieten hem graag het stokje hanteren om de muzikanten tot geweldig samenspel te brengen.

Nog in zijn eigen “Koninklijke Harmonie Sinte-Ceciliakring” leerde Geert ook ‘op het gehoor’ spelen. Niet tijdens de wekelijkse repetities, maar tussendoor, vaak bij feestelijke gelegenheden en uitstappen. Een aantal medemuzikanten van een oudere generatie, hadden vroeger in een befaamd dansorkest gespeeld. De balzalen die ze vroeger deden vollopen waren stillaan in onbruik geraakt, maar de muzikanten waren hun repertoire niet verleerd. Swing, slow of wals, het was steeds ambiance. En vaak ontstond er spontaan een dansfeestje waar deze muzikanten hun instrumenten nog eens lieten samen klinken. Daar kon Geert met veel plezier op inpikken om te leren meespelen, zonder bladmuziek, zonder dirigent, goed luisterend en anticiperend op elkaar om toch mooie muziek te brengen zonder een kakofonie te creëren.

En dat leverde hem een uitnodiging op om mee te gaan oefenen met de New Orleans Train Jazz Band. Een zeer gewaardeerde oude stijl jazzband in Vlaanderen en ver daarbuiten. Het bleef uiteraard niet bij oefenen alleen, en weldra stond Geert mee op het podium als vaste klarinettist. Ook meerdere buitenlandse concerttrips werden met verve uitgevoerd met als hoogtepunt een week als ‘huisorkest’ in het Belgische paviljoen op de wereldexpo ’98 in Lissabon. 

Een project waar Geert met veel plezier aan terugdenkt is de samenwerking met dichter-schrijver-zanger-kok-en-wereldreiziger Bart Plouvier. “Bart Plouvier en de Stoutste Verwachtingen” bracht een intrigerende verzameling liederen, samengesteld uit het repertoire van Wannes Van de Velde en Georges Brassens, maar ook doorleefde vissersliederen of andere smartlappen. De bezetting bestond uit (rauwe) zang, klarinet, accordeon of akoestische gitaar en contrabas.

Intussen had Geert interesse gekregen om andere muziekstijlen te gaan spelen. Hij nam de rollen op van pianist, gitarist (autodidact) of bassist bij bands in genres als pop, punk, rock, rockabilly etc.…. De goesting om jazz te spelen stond even op een lager pitje. Alle hobby ’s kwamen trouwens even op de achtergrond terecht toen er getrouwd werd (2003) en ook een zoon (2009) en een dochter (2011) heel veel aandacht en liefde mochten krijgen.

Rond 2015 werd de drang naar jazz te groot en zocht Geert opnieuw aansluiting bij een band. Op de grens van Zeeland, Noord-Brabant en Vlaanderen vond hij een Belgische kameraad-drummer die probeerde een ter ziele gegane oude stijl band nieuw leven, en een nieuwe stijl in te blazen. Samen stampten ze zo de swing band Diga-Doo Jazz Band uit de grond. De band repeteerde in Ossendrecht en kende een redelijk succes van 2015 tot 2019. De eis van sommige -van vroeger overgebleven- leden om toch weer terug te keren naar het oude-stijl genre, en het daarbij inherente ongenuanceerd over elkaar heen improviseren, zorgde voor een breuk.

Door de goeie contacten die Geert hier toch overhield heeft hij wel nog een jaar gefungeerd als vaste rietblazer bij Uncle Sam’s Jazz Band, een fijne dixieland band uit Bergen-op-Zoom.

Tussen de bedrijven door hadden kameraad drummer Benny Callens en notoir trombonist Alajos Van Peteghem, die Geert nog kende van de N.O. Train Jazz Band, hem ook weten te strikken voor de Jail City Veterans (JCV)., de musicerende vereenzelviging van het Jazz Centrum Vlaanderen (JCV) dat in de schaduw van de Honky-Tonk Jazz Club in Dendermonde traditionele jazz en blues op alle denkbare manieren probeert te bewaren én te promoten. Ook met dit gezelschap staat Geert regelmatig op het podium.

De Cobblestone Street Stompers uit Sint-Denijs-Westrem wisten Geert nog te bekoren om vaste klarinettist te worden. Ondanks de naam speelt het gezelschap niet altijd pure jazz, het is bv. ook de begeleidingsband van close-harmony groep Bella Forma. De Cobblestone Street Stompers spelen regelmatig voor een publiek, hoogtepunt hiervan was een uitvoering in Zwitserland.

En de swing microbe krijgt weer vrij spel door (alweer samen met drummer Benny) het oprichten van een nieuwe band: Hey-Hey Swing Band, waar Geert saxofoon én klarinet speelt. Een afgelijnde bezetting van 4 blazers en 4-persoons ritmesectie maakt een uitgebreid en heterogeen swingend repertoire mogelijk (2 rietblazers, cornet/trompet, trombone, piano, gitaar, bas, drums). Voornamelijk de Coronapandemie en alle daarmee gepaard gaande rampen en ongemakken heeft dit project een paar keer de wind uit de zeilen genomen, maar intussen is de band opnieuw compleet en bijna klaar om ten dans te spelen of te concerteren.

Er is evenwel nóg honger, honger naar nóg méér jazz :-)